Yazımız 24 Aralık 2022 tarihinde güncellenmiştir.

William Shakespeare (26 Nisan 1564  – 23 Nisan 1616), İngiliz şair, oyun yazarı ve oyuncu. Çoklukla İngilizce dilinin en büyük yazarı ve dünyanın en iyi dram oyun yazarı olarak anılır. İngiltere’nin ulusal şairi ve “Avon’un Ozanı” olarak da bilinir. Günümüze ulaşan eserleri, bazı ortaklaşa yazılanlarla birlikte 38 oyun, 154 sone, iki uzun öykü şiir ve birkaç diğer kaynağı belirsiz şiirlerden oluşur. Oyunları bütün büyük dillere çevrildi ve diğer bütün oyun yazarlarından daha çok sergilendi.

Bu ünlü şair ve yazarın eserlerinden bir derleme hazırladık…

 

Kim dayanabilir zamanın kırbacına?

 

Sivri söz aptal kulakta körelirmiş.

 

“Cehennem boş, bütün şeytanlar burada”

O kadar geç oldu ki cevabın ne sorduğumu unuttum.

 

“İnsanın en zayıf ânı, kendini en güçlü hissettiği andır”

 

Peri kızı, dualarında benim günahlarımı da unutma.

 

‘Neler doğuyor nefretten, ama daha çoktur sevgiden doğan.

 

”Hedefi altın olunca ne çabuk galeyana geliyor insan doğası!”

 

İnsan ne olduğunu bilir,

Ama ne olacağını bilmez…

 

“Yaptıklarınız bir fark yaratıyormuş gibi davranınız, çünkü yaratıyor…”

Bir insana insan mı denir bütün işi

Yemek ve uyumak olursa dünyada yalnız?

 

Belleğin kölesidir ileriye dönük kararlar;

Heyecanla doğar ama sonra zayıflarlar.

 

“Tüm dünya birleşip örtmeye çalışsa da,

Gözden kaçmaz kötülükler, çıkar ortaya sonunda.”

 

‘Ah, uzaktan nazik görünen aşk Nasıl da acımasız ve kaba denendiğinde!!!’

 

“Düşen büyük adamı en sevdiği unutur, Yükselen züğürde düşmanları dost olur..”

 

“Nice görev delisi, diz kıran salak görürsünüz, Sürtünüp kölelik etmekten vazgeçmez hiçbir zaman”.

 

Dost diye bağrınıza bastığınız kişiler Bahtınızın ters döndüğünü gördüklerinde sizi derhal yüzüstü bırakırlar.

 

Her şeyden önce de kendi kendinle doğru ol O zaman, gece gündüze varır gibi, Sen de aldatmaz olursun kimseyi.

Bense, bir kadının gözyaşları kadar bitkinim, Uyku kadar yumuşak, cehalet kadar alık, Gecenin karanlığında kalmış bir kızdan daha ürkek, Toy çocuklardan daha akılsız.

 

Nice soytarı bilirim; donanımları aynıdır,

Ama çarpıcı bir kelime yakaladılar mı,

Anlamı olmuş olmamış hiç umursamazlar.

 

Evlenirsen şu acı sözü çeyiz diye götürürsün benden: Buzlar kadar el değmedik, karlar gibi temiz de olsan çamur atılmaktan kurtulamayacaksın.

 

İnanma istersen yıldızların yandığına,

Güneşin döndüğüne inanma,

Doğrunun ta kendisini yalan bil,

Ama seni sevdiğime inan Ophelia.

 

Boya kullandığını da duydum senin, duymaz olur muyum? Tanrı sana bir yüz vermiş, sen tutup başka bir yüz yapıyorsun kendine.

 

Madem bu dünya bile yok olacak bir gün

Sevginin bitmesine insan neden üzülsün?

Sevgi mi kaderi kovalar, kader mi sevgiyi?

Daha kimseler çözmedi bu bilmeceyi.

 

Budalalar bile beceriyor kelimelerle oynamayı. Çok geçmeden kafası gerçekten çalışanların hepsi susacak ve konuşma yalnızca papağanların ağzına yakışır olacak.

 

Çünkü pisliğin ortalığı sardığı bu zamanda,

İyiliğin af dilemesi gerekiyor kötülükten,

Evet, önünde eğilerek,

Sana iyilik etmeme izin ver demesi gerekiyor.

 

Nasıl yüzüm kızarmasın görünce karşımda

On binlerce insanın yakın ölümlere gittiğini?

Bir esinti uğruna, şan olsun diye,

Mezara gidiyorlar yatağa gider gibi.

Birkaç dönüm yer savaşıp alacakları,

Orduların kılıç oynatmasına elvermez,

Ölülerin gömülmesine yetmez bir avuç toprak.

Ey düşüncem, bundan böyle ya kana boyan,

Ya da beş para etmediğine yan.

 

Git manastıra kapan. Kalıp da günahkar yetiştirmenin ne gereği var? Orta dürüstlükte biriyim ben, ama öyle şeylerle suçlayabilirim ki kendimi, anam beni doğurmamış olsaydı daha iyi olurdu diyorum. Mağrurum, kinciyim, ihtiraslıyım ve daha öyle suçlar var ki içimde, ne düşünce yeter onları anlatmaya, ne hayal onlara biçim vermeye, ne de zaman onları işlemeye. Benim gibilerin yerle gök arasında sürünüp durmalarının ne anlamı var? Sıradan sefilleriz hepimiz. Hiçbirimize inanma. Sen manastırın yolunu tut.